Het is vandaag alweer 20 jaar geleden dat het voor mij op twee na beste album aller tijden verscheen. En na al die jaren staat de plaat nog steeds als een huis en draai ik hem ook regelmatig.
Op 6 mei 2006 schreef ik onderstaande recensie en mijn gevoel is nog steeds hetzelfde. De waardering is echter groter geworden, omdat blijkt dat ook na zoveel jaar de muziek en het album me elke keer weer de positieve kriebels geeft:
Het tweede album van deze topzanger is een absoluut meesterwerk. Zijn debuut (‘Brown Sugar’) vond ik te clean, te strak geproduceerd. Voodoo is een plaat die heel erg duidelijk maakt dat D’Angelo de Soulzanger uit de jaren negentig is die de erfenis van Sly, Stevie, Marvin en Prince waardig is. Het gerucht gaat dat D’Angelo en de bandleden ‘Sign Of The Times’ van Prince en ‘There’s A Riot Goin’ On’ van Sly & The Family Stone ‘back-to-back’ hebben afgespeeld elke keer voor ze met de opnames voor dit album startten.
De fenomenale composities zijn een mengeling van klassieke en moderne soul, hoogwaardige funk en groovy Hip-Hop. De combinatie van de muziek (veelal bas, gitaar, drums en orgel) met de hoge (kop)stem van D’Angelo zorgt ervoor dat je het gevoel krijgt dat het allemaal in één keer (live) is opgenomen (zonder publiek).
De sfeer van het album is alsof je in de studio aanwezig bent bij de opnames. Veel fijne groovy baspartijen, orgels, trompetten plus die lijzige falsetstem van D’Angelo bepalen de sound. Daarnaast hebben diverse topmuzikanten zoals Roy Hargrove, ?uestlove, Raphael Saadiq en Charlie Hunter een belangrijke bijdrage aan het album geleverd. Dit album heeft voor mij géén mindere nummers.
Voodoo telt dertien tracks, die over het algemeen ruim meer dan vijf minuten duren. Ook dit draagt bij aan de sfeer, want daardoor is er instrumentaal meer mogelijk dan wanneer nummers qua lengte allemaal radiovriendelijk zouden zijn.
De hiervoor besproken sfeer wordt al gelijk neergezet met het eerste nummer, ‘Playa Playa’ (ruim zeven minuten) waarbij er een fade in is van een baspartij, drums en hier en daar een gitaar, tot ongeveer een minuut, waarna de trompetpartij erin komt. Pas na anderhalve minuut begint D’Angelo te zingen, waardoor de gelijkenis met Sly’s werkwijze zich gelijk opdringt. Het tweede nummer is super strak en funky, maar wel een vreemde eend in de bijt wat die sfeer betreft. Op basis van een typische staccato Hip-Hop beat ontwikkelt het nummer ‘Devil’s Pie’ zich als een track die enorm blijft hangen. Met scratches, samples en een meer gesproken vorm van zingen dan op enig ander nummer is hier sprake van de minste ‘Soul’. Maar tóch is het complementair aan de rest. ‘Left & Right’ duurt jammer genoeg slechts 4:46. ‘Slechts’ omdat dit nummer het funkiest is en zo fijn is dat het nog wel wat minuten door had mogen gaan. De basis wordt gevormd door een fijne gitaargroove, D’Angelo zingt en de rapbijdrages zijn van Method Man en Redman. De rest van de nummers ligt allemaal in de lijn van de eerste track (groovy, loom, funky). Uitzonderingen daarop vormen nog ‘Chicken Grease’(meer in de stijl van ‘Left & Right’) en ‘Untitled (How Does It Feel)’. Die laatste is één van mijn favoriete nummers aller tijden, van een wonderbaarlijke schoonheid. Het nummer ‘zou door Prince moeten zijn geschreven’ (let wel: de beste man heeft hier niks mee te maken het is puur om een kwalificatie af te geven).
Het album staat dan ook niet voor niks in mijn Album Top 10 aller tijden en ik vind dat elke rechtgeaarde muziekliefhebber dit album gewoon in de kast dient te hebben staan.
Als aanvullende opmerking nog enkele andere nummers van D’Angelo die het vermelden waard zijn (omdat ze qua stijl naadloos aansluiten bij de nummers op dit album): ‘She’s Always In My Hair’ (fantastische cover van het Princenummer, terug te vinden op de soundtrack van ‘Scream 2’), ‘Talk Shit 2 Ya’ (met Marlon C, terug te vinden op de soundtrack van Baby Boy), ‘I’ll Stay’ (met RH Factor, terug te vinden op hun cd ‘Hard Groove’) en ‘Bullshit’ (ook van RH Factor, maar dan van hun album ‘Distractions’).