The Rainbow Children, Continuum & Futuresex/Lovesounds

Prince – The Rainbow Children
Afgezien van het gepreek dat de nummers met elkaar verbindt, vind ik dit nog steeds één van de betere, zo niet de beste plaat die Prince gemaakt heeft in deze eeuw. Wellicht dat ik er een beetje gekleurd over denk, omdat hij rondom deze plaat voor het laatst in Europa is geweest voor een tour, maar het is een sterk album, met alle bekende Prince ingrédiënten. Naast de fijne muzikale reis moet ik op voorhand ook zeggen dat ik het verreweg het mooiste album art-work vind. Het album is duidelijk een plaat die gemaakt is als totaalconcept, met de gehele band. Naast hele lieve liedjes, als ‘She Loves Me 4 Me’ en ‘Mellow’ staan er een paar enorm sterke funknummers op (denk hierbij aan ‘The Work Pt. 1’, ‘1+1+1=3’ en ‘The Everlasting Now’). Meest opvallend zijn echter nummers als ‘Family Name’ (raciaal geëngageerd), het tien minuten durende epos ‘The Rainbow Children’ (zeer jazzy inslag) en het bizarre musical achtige ‘Wedding Feast’ (slechts 54 seconden). Hoe dan ook een goed samengestelde plaat, met veel variatie, die (nog steeds) tot het einde toe blijft boeien.

John Mayer – Continuum
Eén van de mooiste liedjes van vorig jaar vond ik ‘Daughters’ van John Mayer. Van het album waar dat nummer op stond ben ik echter niet zo kapot, vandaar dat ik bij dit nieuwe album eerst zo mijn twijfels had. Daarmee doel ik niet op de plaat ansich, maar meer voor wat betreft mij verwachtingspatroon. Een collega raadde me aan om het album toch maar te beluisteren (thx Jeff!) en daar heb ik tot op heden geen spijt van. Het is typisch een album om te draaien wanneer je relaxte, goed gemaakte en geproduceerde muziek wilt horen (dus wegdromend met een zonnetje op je gezicht, of juist binnenshuis met een goed glas wijn en vies weer buiten de deur). Het nummer dat mij vanaf het begin het allermeest aanspreekt is ‘Bold As Love’, naar blijkt een cover van Jimi Hendrix, wat John Mayer zowel qua stem als gitaarstijl op het lijf is geschreven. Het nummer bevat een gitaarsolo, zo bluesy, zo fijn, ik heb er gewoon geen woorden voor. Ook met de overige nummers is niet weg, de plaat schuift tussen Pop, Blues en Soul heen en weer (bv. het Bluespop nummer ‘Vultures’ waarvan het refrein op prachtige wijze met kopstem gezongen wordt, waardoor het hele Soulvolle passages kent) wat er juist bij mij voor zorgt dat het voldoende afwisseling blijft bieden om het spannend te houden. Het enige wat ik een beetje jammer vind (maar dat doet niks af aan de plaat) is dat het nummer ‘Waiting On The World To Change’ iets te vaak op de radio voorbij is gekomen (waardoor ik het nummer iets eerder zal skippen). Tot slot nog een opmerking over het nummer ‘Gravity’, dit nummer verdwijnt absoluut in mijn Top 1000 allertijden (met ‘Bold As Love’ verreweg het beste nummer van de plaat, maar in mijn Top 1000 mogen alleen ‘singles’ voor komen, vandaar deze keuze).

Justin Timberlake – Futuresex/Lovesounds
De debuutplaat van Justin Timberlake vond ik erg goed, maar dat komt mede doordat deze erg goed geproduceerd was door The Neptunes. Toen ik hoorde dat er deze keer nauwelijks tot geen betrokkenheid van dit team zou zijn bij het album van Justin was ik vooral erg benieuwd naar wat ons ten gehore zou worden gebracht. Het is me gelijk duidelijk geworden dat Justin erg goed naar Prince geluisterd heeft, want deze invloeden zijn onmiskenbaar volop aanwezig op Futuresex/Lovesounds. ‘Until The End Of Time’ had alleen al qua drummachine gebruik van Prince’ 1999 of Purple Rain album kunnen stammen, ‘Sexy Ladies’ lijkt een collaboratie met The Time en aan het fenomenale ‘(Another Song)All Over Again’ kunnen lang niet alle ballades van Prince tippen (terwijl hij het zou kúnnen hebben geschreven). Ook Michael Jackson’s invloed kun je heel goed terughoren (‘Losing My Way’, ‘Lovestoned’ en ‘What Goes Around../..Comes Around’), maar wat het mooie van het geheel is (in mijn beleving) is dat het niet om het kopiëren van zijn helden gaat, maar echt om het hergebruiken van de stijl. Uiteraard ontbreken ook de hedendaagse invloeden van Hip-Hop en Dance niet, waardoor het een zeer frisse, over het algemeen erg dansbare, plaat is geworden. Ik ben benieuwd hoe hij het er live vanaf gaat brengen.

Uitleg: Het ontstaan van: Playing on my iPod